Άρθρα

Η περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, στην οποία μας βάζει η Εκκλησία, είναι μία περίοδος στην οποία καλούμαστε να ξαναδούμε πού είναι ο "θησαυρός" μας.               
Σε σχολική τάξη, έκανα την ερώτηση, "ένα πρόσωπο που θαυμάζεις".      
Οι απαντήσεις απογοητευτικές. Ποδοσφαιριστές, ηθοποιοί, τραγουδιστές, πρόσωπα που προβάλει η σημερινή κοινωνία, και τα ΜΜΕ. Πρότυπα εφήμερα, που χαρακτηρίζονται από το εύκολο χρήμα, τη δόξα, την ωραία εμφάνιση. Προσόντα κατεξοχήν προσωρινά που φανερώνουν ότι χτίζουμε έναν κόσμο όλο και  πιο υλιστικό, πιο εγωιστικό. Ζητούν να μας διασκεδάσουν με το έξαλλο, το απατηλό, χωρίς μέτρο και χωρίς αιδώ, αντίδοτα, στο άγχος, την απελπισία, τη στέρηση των καιρών μας. Μόνο που πάντα αυτά, οδηγούν σε αδιέξοδα.

Παράλληλα, οι άνθρωποι, διαπιστώνουμε, να κλείνονται ακόμα περισσότερο στον εαυτό τους. Να έχουν γίνει πιο ατομιστές. Κάποιος έλεγε, πιο "ναρκισσιστές". Φίλαυτοι. Να περνάω εγώ καλά και τι με νοιάζει;  Ο συνάνθρωπος; η κοινωνία; το περιβάλλον;     
Δόξα τω Θεώ βέβαια που υπάρχουν και κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις. Όμως το γενικότερο κλίμα είναι αυτό. Και προχωρώ παρακάτω να αναρωτηθώ, τι φταίει;                  
Είχαμε δύσκολες εποχές πείνας; Κάθε άλλο! Ήταν περίοδος ευμάρειας, παχέων αγελάδων, άκρατου υλισμού και καταναλωτισμού. Θέμα φτώχειας, ανέχειας, δεν είχαμε. Τι είχαμε;     
Πνευματική φτώχεια! Πνευματική ανέχεια! ΚΑΙ... Έλλειψη προτύπων!      
Χάσαμε τον προσανατολισμό μας σαν κοινωνία! Χάσαμε τους οδοδείκτες. Και κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να πει:

-Φταίω εγώ, ο γονιός, που νόμισα ότι στα παιδιά μου δεν πρέπει να λείψει κανένα υλικό αγαθό. Που τα κατεύθυνα να χτίσουν το μέλλον τους με γνώμονα το μεγαλύτερο κέρδος και όχι την ευτυχία. (Ίσως σκεπάζοντας έτσι τις δικές μου ανεκπλήρωτες ανάγκες, φιλοδοξίες και ανασφάλειες).          
-Φταίω κι εγώ, ο δάσκαλος, που έβαλα την εκπαίδευση πάνω από την παιδεία, γεμίζοντας τους μαθητές μου με στείρες γνώσεις αλλά όχι με ιδέες, ιδανικά, αξίες. Που δεν έδειξα πρότυπα διαχρονικά και αιώνια.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    
-Φταίω κι εγώ, ο επαγγελματίας, ο επιχειρηματίας που, έχοντας σκοπό μόνο το κέρδος, δημιουργούσα ανύπαρκτες ανάγκες εκμεταλλευόμενος τη δύναμη της διαφήμισης και των media  για να πουλάω όλο και περισσότερο, κερδίζοντας και αυξάνοντας τα εισοδήματά μου.                
-Φταίω κι εγώ, ο παππούς, η γιαγιά, που δεν είπα παραμύθια, ιστορίες από τα παλιά, μεταφέροντας εικόνες, ήθη, έθιμα, από το τότε στο τώρα.    
Και απ΄ την άλλη, για τον καθένα, όλοι οι άλλοι φταίνε. Οι πολιτικοί, το σύστημα, η διεθνής συνομωσία.
Αφήσαμε την νέα γενιά να παρασυρθεί θαυμάζοντας ανθρώπους της showbiz, του θεάματος, ανθρώπους κενούς, διάττοντες αστέρες, λαμπερούς για λίγο, που γρήγορα όμως σβήνουν και χάνονται. Δημιουργήσαμε μια "προτυποπενία". Και χάσαμε το στόχο.               
Γυρίζοντας στην περίοδο της μεγάλης Τεσσαρακοστής, η Εκκλησία μας φωνάζει. Είναι καιρός μετανοίας! Αυτό είναι και το πρώτο κήρυγμα που κάνει ο Κύριος όταν εμφανίζεται στην δημόσια ζωή. "ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ!"
Τι σημαίνει "μετανοώ"; Πλούσια η Γλώσσα μας, μόνη της δίνει το νόημα. Αλλάζω νου. Αλλάζω τρόπο που σκέφτομαι. Αλλάζω νοοτροπία. Αλλάζω τρόπο ζωής. Αλλάζω σκοπό στη ζωή μου. Αλλάζω τον "θησαυρό" που αναζητώ.
"Μη μαζεύετε επίγειους θησαυρούς" μας λέει ο Κύριος. Λέγοντας επίγειους τους ξεχωρίζει από τους ουράνιους. Τα εφήμερα από τα αιώνια. Τα υλικά αγαθά δεν είναι ασφαλισμένα, δεν είναι μόνιμα, δεν είναι αληθινά. Δεν δίνουν ευτυχία. Αντίθετα μας υποδουλώνουν. Αιχμαλωτίζουν το νου μας χωρίς να τον αφήνουν να χαίρεται, να αγαπά και να μοιράζεται. Και συνεχίζει: όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί και η καρδιά σας. Αν ο θησαυρός μας είναι ο Χριστός, η αγάπη, η συγχώρεση, τότε εκεί βρίσκεται και η καρδιά μας. Αν ο θησαυρός βρίσκεται στα υλικά αγαθά και στον εαυτό μας, τότε εκεί είναι και η καρδιά μας. Μόνο που τότε βρισκόμαστε μακριά από το Χριστό, μακριά από την πραγματική Ζωή.             
Τα πρότυπα του κόσμου χάνονται. Πόσα είδωλα του κόσμου μας δεν αυτοκτόνησαν, πέθαναν από ναρκωτικά, κατέληξαν ψυχικά και σωματικά ράκη. Δυστυχώς τα ΜΜΕ δεν προβάλλουν την κατάληξη αυτών των ειδώλων. Ας βάλουμε μπροστά μας πρότυπα που ξεπέρασαν αυτόν τον κόσμο. Που ήταν πλούσιοι και σκόρπισαν τις περιουσίες ανακουφίζοντας τον συνάνθρωπο, που είχαν δόξα, νιάτα και ομορφιά και την θυσίασαν για την αγάπη Εκείνου, που έγινε ο θησαυρός της καρδιάς τους. Βασίλειος, Δημήτριος, Αικατερίνη και εκατομμύρια εκατομμυρίων άγιοι, που ο Κύριος μόνο γνωρίζει.           
Ήταν ανόητοι; Όχι!  Το απέδειξαν με τις ικανότητές τους. Ήταν καιροσκόποι;  Όχι! Το απέδειξαν με τον αγώνα τους έως θανάτου. Βρήκαν αυτό που θησαυρό που όλος ο κόσμος δεν αξίζει τίποτα μπροστά Του. Διότι...
 «Τι θα ωφελήσει άραγε τον άνθρωπο, αν κερδίσει τον κόσμο όλο, και ζημειωθεί την ψυχή του;». Ή: «Τι θα δώσει άνθρωπος για αντάλλαγμα της ψυχής του;»

 Κωνσταντίνος Δημητρακόπουλος – δάσκαλος

  Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.